Orta Asya’da oturan ve çok eski bir zamanda avcılık hayatından hayvanları ehlîlleştirmeye geçen ilk kavim Türkler olmuştur. Türkler, sürüler hâlinde yetiştirdikleri atın etini yer, onu kurban olarak sunar ve her sene özellikle savaş atlarından binlercesini yabancı ülkelere ihraç ederek geçimlerini sağlardı. Özellikle Çin hükûmetleri, ordularında Türk sistemini uygulayarak okçu süvari birlikleri teşkil ettikten sonra muhtaç oldukları atı Türk ülkelerinden temin etmek
zorunda idiler.

Geleceğin okçu Hun savaşçısı daha çocuk çağında eğitimlere başlıyor, koyun sırtında biniciliği deniyor; önce sincap, gelincik ve kuşlara, sonra tilki ve tavşanlara ok atarak atıcılığa alışıyor, büyüdüğü zaman mükemmel bir atlı muharip oluyordu. 4-6. asır Batı kaynaklarına göre ise “Henüz ayakta durabilecek Hun çocuğunun yanında eyerlenmiş bir at hazır bulunur. Hunlar at üstünde yerler, içerler, alışveriş yaparlar, sohbet ederler ve uyurlar. At, başka bir kavmi yalnız sırtında taşıdığı hâlde, Hun at üstünde ikamet eder.” 7-10. asır Bizans kaynaklarına göre “Türkler sanki at üstünde doğmuşlardır,
yerde yürümesini bilmezler.”