Amerika’da kölelik Tarihi – Amerika’nın Köleleştirilmiş Halkı İçin Noel Nasıl Bir Şeydi?

Kölelik altında yaşayan Amerikalılar Noel tatillerini nasıl yaşadılar ?

İç Savaş’tan sonra beyaz Güneylilerin ilk açıklamaları, minnettar işçilerin mutlu bir şekilde ziyafet çekerek, şarkı söyleyerek ve dans ederek karşılaştıkları sahiplerin cömertliğinin idealize edilmiş bir resmini çizerken, gerçek çok daha karmaşıktı. Amerika’da kölelik:

1830’larda, Alabama , Louisiana ve Arkansas’ın büyük kölelik eyaletleri Amerika Birleşik Devletleri’nde Noel’i resmi tatil ilan eden ilk eyaletler oldu. Noel öncesi dönemde (1812-1861) bu Güney eyaletlerinde ve diğerlerinde birçok Noel geleneği – hediyeler vermek, ilahiler söylemek, evleri dekore etmek – Amerikan kültüründe sıkı sıkıya yerleşti. Çoğu köleleştirilmiş işçi yılın en uzun tatilini – tipik olarak bir avuç gün – aldı ve bazılarına, ailelerini görmek veya evlenmek için seyahat etme ayrıcalığı verildi. Birçoğu sahiplerinden hediyeler aldı ve yılın geri kalanında özel yiyeceklerin tadına bakmadı.

Ancak birçok köleleştirilmiş insan bu tatil zevklerinden bazılarına katılırken, Noel zamanı hain olabilir. Robert E. May, bir Purdue Üniversitesi’nde tarih profesörü ve yazar göre Dixie Yuletide: Kölelik, Noel ve Güney Bellek , sezonun isyan sahiplerinin korkular bazen sert disiplin gösterileri önleyici öncesi yol açtı. Tatillerde işçi alım satımları azalmadı. Yılda bazıları Yeni Yıl Günü ailelerinden uzağa gönderilecek olan köleleştirilmiş işçilerin yıllık işe alımları da yaygın olarak “kalp kırıklığı günü” olarak adlandırılıyordu.

Yine de Noel, köleleştirilmiş insanlara günlük yaşamlarını şekillendiren boyun eğdirmeye meydan okumak için yıllık bir fırsat penceresi sağladı. Direniş pek çok şekilde geldi – hediye verme güçlerinden, dini ve kültürel bağımsızlık ifadelerine, tatil kutlamalarının görece gevşekliğini ve kaçışları planlamak için boş zamanlarını kullanmaya kadar.

‘Yılbaşı hediyesi!’ Amerika’da kölelik

Köle sahipleri için, hediye vermek güç anlamına gelir. Noel, onlara babacanlıklarını ve hediye satın almak için neredeyse evrensel olarak ekonomik güç veya araçlardan yoksun olan insanlar üzerindeki hakimiyetlerini ifade etme fırsatı verdi. Sahipler sık ​​sık köleleştirilmiş işçilere ayakkabı, kıyafet ve para gibi yıl boyunca sakladıkları şeyleri veriyorlardı. Teksaslı tarihçi Elizabeth Silverthorne’a göre, bu eyaletteki bir köle sahibi, her ailesine 25 dolar verdi. Çocuklara çuval şeker ve kuruş verildi. Güneyli bir ekici, “Noel günü bağışlarımızı hizmetçilere verdik, çok memnundular ve her taraftan sırıtarak, gülümsemeyle ve alçak yaylarla selamlandık” diye yazdı. The Battle for Christmas kitabında tarihçi Stephen Nissenbaum, beyaz bir gözetmenin Noel’de köleleştirilmiş işçilere hediye vermeyi fiziksel şiddetten daha iyi bir kontrol kaynağı olarak gördüğünü anlatıyor: “Halkın Noel yemeği için yirmi sekiz sığır eti öldürdüm,” dedi. “Bu şekilde, sığırların tüm derilerinin kirpik haline getirilmesinden daha fazlasını yapabilirim.”

Tarihçiler Shauna Bigham ve Robert E. May’e göre köleleştirilmiş insanlar sahiplerine nadiren karşılıklı hediyeler verdiler : “Ekonomik eşitliğin kısacık gösterileri [köleleştirilmiş işçilerin] çocuksu bağımlılığın öngörülen rolüne karşı çıkardı.” Sahipleriyle “Noel Hediyesi!” Diyerek diğerini şaşırtabilecek ilk kişinin olduğu ortak bir tatil oyunu oynadıklarında bile. bir hediye aldı – kaybettiklerinde hediye vermeleri beklenmiyordu.

Bazı durumlarda, köleleştirilmiş insanlar oyunda kaybettiklerinde ustalara hediyelerle karşılık verdiler. Low Country South Carolina’daki bir çiftlikte, bazı köleleştirilmiş ev işçileri sahiplerine mendillere sarılı yumurtalar verdi. Yine de genel olarak, köle sahipleri ile köleleştirdikleri arasında hediye vermenin tek taraflı doğası, beyaz iktidar ve babacılığın dinamiğini güçlendirdi.

Noel Tatili ve Özgürlük

Köleleştirilmiş işçiler için Noel zamanı, hasat mevsiminin sonu ile bir sonraki üretim yılı için hazırlıkların başlaması arasında bir kopuşu temsil ediyordu – ağır emek ve esaretle işaretlenmiş yaşamlarda kısa bir özgürlük şeridi. “Bu kez efendilerimizin lütfuyla kendimizin saydık; ve bu nedenle kullanılan ya da biz memnun olarak neredeyse onu istismar,”ünlü yazar yazdı hatip ve kölelik karşıtı Frederick Douglass’ın , esaretten kurtulan 20 yaşından de“bir mesafede ailelerin genellikle [Bütün altı gün geçirmek için izin verildi vardı Olanlarımız toplumlarında Noel ve Yeni Yıl Günü arasında. ”

Bazıları bu daha rahat tatil zamanlarını özgürlük için koşmak için kullandı. 1848’de, Georgia, Macon’dan köleleştirilmiş evli bir çift olan Ellen ve William Craft , Noel zamanı boyunca sahiplerinin geçişlerini tren ve vapurla Philadelphia’ya kaçmak için ayrıntılı bir plan hazırlamak için kullandılar. 1854 Noel arifesinde, Underground Railroad ikonu Harriet Tubman , üç erkek kardeşinin Noel’in ertesi günü sahipleri tarafından satılacağını duyduktan sonra Philadelphia’dan Maryland’in Doğu Kıyısı’na doğru yola çıktı. Ev sahibi, Noel Günü ailelerini ziyaret etmelerine izin vermişti. Ancak kardeşler akşam yemeğinde aileleriyle buluşmak yerine, kız kardeşleri Harriet onları Philadelphia’da özgürlüğe götürdü.

John Kunering – Amerika’da kölelik

Köleleştirilmiş insanlar için Noel zamanında direniş, coğrafi veya fiziksel anlamda her zaman isyan veya kaçış şeklini almadı. Çoğu zaman, egemen toplumun geleneklerini kendilerine ait bir şeye uyarlama, insanlıklarının ve kültürel köklerinin en saf ifadesine izin verme biçiminde ortaya çıktı. Kuzey Carolina, Wilmington’da köleleştirilmiş insanlar, John Kunering dedikleri şeyi (diğer isimler arasında “Jonkonnu,” John Kannaus “ve” John Canoe “vardır) vahşi kostümler giydikleri ve evden eve şarkı söyleyerek, dans ederek ve ritimler atarak gittiklerini kutladılar. kaburga kemikleri, inek boynuzları ve üçgenler ile. Her durakta bir hediye almayı bekliyorlardı. Yazar ve kölelik karşıtı Harriet Jacobs , otobiyografisinde “Her çocuk Noel sabahı John Kannaus’u görmek için ayağa kalkar” dedi.Bir Köle Kızın Hayatındaki Olaylar . “Onlar olmadan Noel en büyük çekiciliğinden mahrum kalırdı.”

Bu halka açık neşe gösterileri, Wilmington’daki tüm beyazlar tarafından evrensel olarak sevilmiyordu, ancak çoğu faaliyetleri teşvik etti. Thomas Ruffin adlı beyaz bir antebellum yargıcı, “Emekleri arasındaki aralıklarda kölelerin geçmişte mucizevi zamanlara düşkün olmaları reddedilseydi, bu gerçekten bir pişmanlık kaynağı olurdu” dedi. Köle Kültürünün yazarı tarihçi Sterling Stuckey’e göre Kunering, derin Afrika köklerini yansıtıyordu: “Dans ve şarkının ataların ruhları ve Tanrı ile ilişki aracı olduğu Batı Afrika’daki dinin yeri düşünüldüğünde, Noel mevsimi Afrikalılar için elverişli oldu. Amerika, John Kunering’e kutsal değer vermeye devam ediyor. ”

‘Zencilerin Hiçbiri O Gün Unutulmadı’

Köleleştirilmiş insanların Noel zamanına dair uzun bir hatıraları vardı. Dikim mevsimi boyunca zamanı işaretlemek için nasıl kullandıklarını hatırladılar. Özgürlük ve rahatlama için buna güvenebileceklerini biliyorlardı. Sezonun en temel yönlerinden biri olan hediye değişimine tam anlamıyla katılamamaları, emeklerinden yararlanamayan kadın ve erkek olarak yerlerini güçlendirmeye yardımcı oldu. Harriet Tubman ve Crafts gibi bazıları, bunu tüm topluma meydan okumak için en uygun zaman olarak gördü.

Yetişkinler hediyeleri çocukluklarının bu korkunç kurum tarafından çalındıktan çok sonra hatırladılar. Bir WPA röportajında, Beauregard Tenneyson adında eskiden köleleştirilmiş bir adam, “Noel ağacı yoktu” dedi. “Ama eve uzun bir çam masa kurdular ve o tahta masa hediyelerle kaplıydı ve o gün zencilerden hiçbiri unutulmadı.”